آدم ها در طول زندگی با دو دسته افراد هم دم و همصحبت و به اصطلاح رفیق می شوند.
دسته ی اول دوستانی که به جبر و در گروه های مختلف پیدا می کنیم.
دسته ی دوم دوستانی هستند که خودمان انتخابشان می کنیم. این دوستان همسو و همفکر انسان هستند و در نتیجه دوس داشتنی تر.
در اینجا می خواهم از دوستی تشکر کنم که در هر دو دسته ی بالا قرار می گیرد.
مصطفی قائمی، برادر عزیزم؛ ممنونم از اینکه نور امید را در دلم زنده کردی.
خوشحالم که به توصیه ات عمل کردم و وبلاگ شخصی ام را راه انداختم.
امیدوارم پایدار بماند و بتوانم مطالب خوبی را به اشتراک بگذارم.
شاید به قول تو دوستان جدید و همفکری نیز پیدا کنم.
با آرزوی درخششت
مبین
درباره این سایت